dzień trzydziesty pierwszy

Oby to tylko nie było tak, że świetlisty szlak, na który całkiem niedawno udało mi się powrócić, nie prowadził do całkowitej ciemności, z królestwa której trudno byłoby powrócić na chybotliwą w gruncie rzeczy kładkę, na której najmniejsze nawet zachwianie równowagi prowadzi do katastrofy. Rzadko zdarzają się te z gatunku pięknych, jak ta, która przytrafiła się Zorbie, a właściwie inwestorowi całego przedsięwzięcia. Obaj wyszli z niej zwycięsko, to znaczy Zorba nie doznał na honorze uszczerbku, a ten co wyłożył kasę, czegoś tam nowego, co na pewno odmieniło jego późniejsze życie, się nauczył. Tańczyć tak i do takiej muzyki, kiedy coś się zawala i zamienia w ruinę - to jedna z większych mądrości, do których człowiek powinien dojrzewać. Całe szczęście, że życiowa mądrość jest w praktyce nieprzekazywalna, jakby było w niej coś, co zmusza nas do dochodzenia do niej tylko i wyłącznie na podstawie własnych doświadczeń. Może broni się w ten sposób przed banałem i nie pozwala sprowadzić się do roli produktu, który można kupić i sprzedać, choć patrząc na tytuły rozmaitych poradników, oferujących rozmaite recepty na wszystko, co związane jest z naszym życiem, można dojść do wniosku, że wszystko co ważne jest na wyciągnięcie ręki. Na szczęście to tylko złudzenie, lub co gorsza, hucpa macherów od marketingu. Raczej jednak to drugie.